Weer thuis

Het laatste verslag vanuit Nederland. Na de bruiloft zijn we nog een aantal dagen gebleven om her en der afscheid te nemen. Zaterdags vertrokken naar Marmaris. Het grootste gedeelte moeten moteren maar in dit geval beter dan de wind op de neus en stampen. Eenmaal aangekomen dacht ik de papieren alvast te pakken om in te klaren met Sam en de bemanning. Paspoorten erbij gepakt, maar die van mij ontbrak. De boot 4-5-6- keer ondersteboven, koffers weer open, ruimtes onder de banken open, waarvan je bijvoorbaat al weet dat het daar niet kan liggen. Hoe heet dat ook alweer als je pijn in de buik hebt, STRESS. Niet uit eten maar nadenken en ondertussen maar een pannenkoek bakken. Dan stel je het eind van deze periode wel anders voor. De volgende ochtend maar aangifte doen. Papieren invullen en dan wordt er gevraagd waar het stempel in Natascha en Sil hun paspoort staat. nog maar een keer uitleggen dat we net zijn aangekomen met een ZEILBOOT....... en toen was het mis. Out of the country!!!!
Zondags de boot winterklaar gemaakt en ondertussen maar denken waar het paspoort kon zijn. Ambassade gebeld en deze zou maandag actie ondernemen maar het stond eigenlijk al vast dat we niet op tijd terug konden vliegen. Op het eiland Symi had ik het paspoort het laats gebruikt, dus de politie daar gebeld. Nee, niets gevonden of afgegeven. Het tel. nummer gekregen van een telecom winkel waar ik geweest was om het Griekse internet abbonnement af te sluiten. Maandag gebeld, en jawel, daar lag het. Met een kale Sam snel op weg naar Symi. 75 Mijl op en neer om mijn paspoort in ontvangst te nemen en hurry up weer terug. Wat een geluk hebben we gehad dat het daar nog lag en dat we rustig weer hadden. Half tien 's avonds lagen we weer in de marina naast de lift, want Sam moest er op tijd uit. De volgende ochtend half acht was Ali er al. Hij had slecht geslapen en wilde graag helpen met de papier winkel. Alles op tijd geregeld om ook op tijd de boot te liften en zeker te weten dat we een veilige plek op het terrein zouden krijgen. Een beetje stressen maar om twaalf uur konden we richting het vliegveld in Bodrum. Een emotioneel afscheid met Ali. We hebben een goede vlucht gehad en werden warm onthaald door wederzijdse ouders. Natuurlijk ontbrak Neesie, harkje, Stefanie dus, niet en als een enorme verrassing stonden Nico en Anita en de kinderen er ook. Hollands bakkie gedaan op schiphol en op naar Hoogeveen. Eerste nachtje bij mijn ouders geslapen. Vers gemaakte tomatensoep, wijntje erbij en Turkse tijd lagen we om half vier in ons mandje. De volgende ochtend redelijk op tijd er uit want een kind houdt geen rekening met tijdverschil. 's Middags naar huis in Den Velde en daar werden we verwelkomt door slingers, vlaggetjes, een brandend haartje en gebak. De tuin en het huis zagen er geweldig uit, dus dat is heerlijk thuis komen. En nu acclamatiseren,( leuke voor galgje), en genieten van de warmte van de familie en vrienden om ons heen.
Wat hebben we niet gemist hebben tijdens onze afwezigheid: Wolken, regen, stress, verplichtingen, verwachtingen, auto's, tuin, huis, post,stampot, haché etc.
Uit onze ontmoetingen zijn blijvende vriedschappen ontstaan wat buitengewoon leuk is. Dit weekend komen de eerste zeilvrienden over en Ali komt begin december ook naar Nederland waarbij hij ook hier zal komen waar we ons erg op verheugen.
Eind van dit jaar zal mijn website de lucht in gaan en zal de naam ook op deze site vermelden. De mensen welke aan boord geweest zijn om beter te leren manouvreren, zeilen, trimmen, ankeren etc. gaven gezien hun reactie, een enorm positieve drive om volgend seizoen van start te gaan in Turkije met het charteren. ( goed hé Sander).
We willen alle mensen welke een reactie hebben gegeven op onze site of via de persoonlijke mail bedanken voor hun betrokkenheid.

Om in zeiltermen af te sluiten, we hopen dat een ieder het voor de wind mag gaan!

Bemanning SAM