eindelijk

Daar zijn we dan weer. We hebben de afgelopen weken niet veel mee gemaakt, in die zin, dat we het niet de moeite vonden om er iets over te schrijven. We hebben waarschijnlijk het vakantiegevoel te pakken. Op deze manier blijf je langer op dezelfde plek hangen, ontmoet je meer mensen met wie je samen op kunt trekken als het klikt. Zo leer je ook veel van elkaars ervaringen en daar moet je je voordeel dan mee doen. Het Lefkas gebied wordt intensief gebruikt door de flottieljes. Voor degene die daar nog nooit van gehoord hebben, een korte uitleg. Nooit gezeild, toch bootje huren en in groepsverband van A naar B zeilen gedurende een week of twee weken in de meest uitgeleefde, vaak op lease basis van eigenaren, leren zeilen, welkom. Je hoeft de Engelse taal op het bootjes vlak niet te beheersen en kaart lezen is al helemaal overbodig. Hoe het gashandel werkt maakt niet uit. Je merkt vanzelf wel welke kant je op gaat. Fenders, dit zijn stootwillen welke je langs de boot dient te hangen bij aan en afmeren, nooit van gehoord. Erg leuk om allemaal te zien maar aan de andere kant ook wel een beetje triest. Er schijnen nu flottielje organisaties te zijn welke een cursusdag inbouwen. Geen overbodige luxe denk ik. Ik Chargeer nu natuurlijk maar je komt hier echt de meest wonderlijke dingen tegen. Boten, vol in de achteruit tegen de kade aan. Boten welke op rotsen zijn vastgelopen etc. Als alles goed gaat kun je er nog wel om lachen maar owee als het mis gaat. Ik schrijf eerst een stukje over de eerste week en daarna over de rest van de tijd. Vanuit Lefkas marina zijn we naar het eiland Meganisi gegaan en hebben daar heerlijk achter ons anker in de baai Atheni gelegen. Een ruime baai met voldoende anker plekken en leuke strandjes met de bijbehorende strandtentjes. Een kolfje naar onze hand. Laat in de middag begint het hier in het algemeen te waaien waardoor het terug komen met de dinky wat moeilijker kan worden. Maar ook hier krijg je ervaring in. De volgende dag anker op, en 300 meter verderop anker neer. Alleen nu met heklijnen naar de wal. Ook dit hebben we onder de knie. We hebben zelfs lijnen met rvs ketting er aan gemaakt om rond de rotsen te bevestigen. Het wordt nog wel wat met ons. Eenmaal afgemeerd lagen we naast een Ned. Stel, Bob, Angela en hun zoontje Enzo. Dit klikte dus. En zo zaten we één van de eerste avonden al op het strandje achter ons te bbq-en. Verse vis en heerlijke spiesjes met authentieke salades. Op Nederlandse manier dus. Het voordeel is dat Sil lekker kan gaan slapen wanneer hij moe is en wij lekker door kunnen genieten. De dagen daarna heerlijk in de baai gebleven. Vervolgens zijn we naar de zuid- west kant gezeild van Lefkas. In plaats van 10 mijl af te leggen hebben we ruim 30 mijl gevaren omdat er een geweldig mooi windje stond. Daar aangekomen bleek de kade vol en moesten we voor anker. We zijn daar voor het eerst van ons anker afgeslagen 6/7 Bfr en besloten om verder te gaan naar het plaatsje Frikes op het eiland Ithaka. In Vasiliki kon het ook bijna niet, maar er was niemand die gezien de harde wind een boot langszij wilde hebben. Twee uur later, 20.00 uur, kwamen we dan aan, maar daar waaide het nog harder. Wederom niemand die een andere boot langszij wilde hebben. Het moederinstinct kwam bij Natascha boven en voor de eigenaar van een boot het in de gaten had lagen we zijn boot vast. De trossen gingen niet meer los!. Nou kon de eigenaar van de boot het ook niet in de gaten gehad hebben want hij bleek aan de wal een bakkie te doen. Eenmaal terug was de wereld te klein voor deze, jawel, Fransman. We hadden moeten wachten tot hij terug was en hem dan alsjeblieft moeten vragen of we langszij mochten. Op de Franse manier met veel gebaren en stem verhef. Blijkbaar is er niets vervelenders dan dat de ander rustig blijft en zich verontschuldigd, wat ik dus deed. We konden toch echt niet rondjes blijven varen en hij kon, begrijpelijk, niet de hele dag op de boot blijven om af te wachten of er iemand naast hem wilde liggen. Eind van het verhaal is dat hij, na een verfrissende douche, naar ons toe kwam om zijn verontschuldigingen aan te bieden, wat dan ook wel weer erg netjes is. De volgende dag kwam Bob en fam ook naar Frikes en hebben we weer eens heerlijk gezwommen in het zoete nat van een zwembad. Tegen een geringe vergoeding mocht je daar de dag doorbrengen. Heerlijk!. Bob, Angela en Enzo moesten weer terug naar de marina in Lefkas omdat de baas weer stond te roepen. Dan realiseer je weer hoe gelukkig je bent als je dan de kaart pakt om de volgende bestemming uit te zoeken. Waar we nu zijn zal ik in een volgend verslag vertellen. We hebben het nog steeds erg naar onze zin en gaan ons straks voorbereiden op de reis naar Turkije.